Στα πρώτα χρόνια από την ίδρυση της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης (1933), εμπνευσμένοι άνθρωποι και φλογεροί πατριώτες, πρωτοστατούν για να δώσουν σάρκα και οστά στον κοινωνικό, μορφωτικό και ψυχαγωγικό χαρακτήρα του Σωματείου. Ένας από αυτούς ήταν και ο Θεοφύλακτος Θεοφύλακτος, λαμπρή προσωπικότητα, με τεράστια προσφορά στον αγώνα για τη δημιουργία της «Ανεξάρτητης Δημοκρατίας του Πόντου», όπως καταδεικνύεται μέσα από την πυκνή αλληλογραφία και τις περιγραφές που υπάρχουν στο αρχειακό υλικό ποντιακών οργανώσεων και, κυρίως, στο Αρχείο του Εθνικού Συμβουλίου του Πόντου, στο οποίο πρώτος Πρόεδρος διετέλεσε ο μέγας ευπατρίδης Βασίλειος Ιωαννίδης και Αντιπρόεδρος ο ίδιος ο Θεοφύλακτος.

Ο Θεοφύλακτος, στη συνεδρίαση της 30ής Ιανουαρίου 1936 του Δ.Σ. της Ευξείνου Λέσχης, του οποίου είναι μέλος, «αναπτύσσει προφορικώς τις σκέψεις του, ως συμπέρασμα των οποίων προτείνει όπως εις το πνευματικόν και μορφωτικόν μέρος της Λέσχης δοθεί περισσοτέρα προσοχή και προώθησις, γίνη πυκνοτέρα η οργάνωσις των διαλέξεων, αι οποίαι οργανούμεναι καταλλήλως να αποτελέσουν είδος Λαϊκού Πανεπιστημίου» (πρακτικό αριθ. 68).

Η συζήτηση για την πρόταση Θεοφύλακτου συνεχίζεται και σε επόμενες συνεδριάσεις και οργανώνονται οι πρώτες διαλέξεις, αραιές στην αρχή, πυκνότερες στη συνέχεια, με ομιλητές έγκριτους επιστήμονες, κυρίως από το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, αλλά χωρίς ακόμη την επίσημη σύμπραξη των πανεπιστημιακών αρχών. Και, παρότι από το βήμα της Ευξείνου Λέσχης ομίλησαν κορυφαίοι πνευματικοί άνθρωποι, μέγιστου διαμετρήματος, αυτό το κενό ήθελε να το καλύψει ο Θεοφύλακτος, θεωρώντας (και σωστά, ασφαλώς) ότι μιά τέτοια συνέργεια θα προσέδιδε προστιθέμενη αξία στο εγχείρημα.

Έτσι, επιμένει και, ως Πρόεδρος του Δ.Σ. πλέον (Διευθύνων Σύμβουλος, κατά την τότε ορολογία των αξιωμάτων), επαναφέρει το θέμα, σε πιό αυστηρή οργανωτική βάση.

Διαβάζουμε από το πρακτικό αριθ. 110 της 30ής Μαρτίου 1939 : «μετά ταύτα ο Διευθύνων Σύμβουλος κ. Θεοφύλακτος ανεκοίνωσεν ότι την 17ην του τρέχοντος μηνός εγένετο η πρώτη σύσκεψις των καθηγητών του Πανεπιστημίου μετά των μελών του Δ.Συμβουλίου της Λέσχης δια την οργάνωσιν των διαλέξεων του Λαϊκού Πανεπιστημίου και ότι δια την μελέτην του ζητήματος τούτου θα ακολουθήσουν και άλλαι συσκέψεις».

Οι άλλες συσκέψεις πράγματι ακολουθούν και στη συνεδρίαση της 10ης Μαΐου 1939, όπως αναφέρεται στο πρακτικό αριθ. 111, ο Θεοφύλακτος ενημερώνει το Δ.Σ. για το αίσιο αποτέλεσμα των διαβουλεύσεων με τις πρυτανικές αρχές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και τον σχεδιασμό των διαλέξεων-μαθημάτων, όπως επίσης και ότι «καθωρίσθησαν αι σχέσεις του Λαϊκού Πανεπιστημίου με την Λέσχην μας και ετέθη ως βάσις να θεωρηθεί επί του παρόντος παράρτημα αυτής μέχρι της εποχής καθ’ ήν θα δυνηθή να χειραφετηθή ταύτης ή η Λέσχη όλη να μετατραπή εις Λαϊκόν Πανεπιστήμιον».

Η ζωή του Λαϊκού Πανεπιστημίου στην Εύξεινο Λέσχη διήρκεσε μέχρι τα τέλη του 1940. Σε αυτόν τον κύκλο, δόθηκαν πάνω από 100 διαλέξεις, με ποικίλη θεματολογία, σε κατάμεστες από κοινό αίθουσες, και όχι μόνο από μέλη της Ευξείνου Λέσχης. Πολλές από αυτές τις διαλέξεις άφησαν το θετικό στίγμα τους στην πνευματική ζωή της πόλης μας.